Kunstenares: Marita Simpson
Oor sy afsigtelike boggel,
en kromheid, het hul hom gekoggel,
en bitterder was hul venyn
as sy vergroeide ruggraatpyn.
Tussen die diere in ‘n hoek
het hy die eensaamheid gesoek:
“Met klere wat gedurig gaar is,
wat doen die vent met sy salaris?”
Hy’t maandeliks by die poskantoor
‘n brief gepos of een gelees
by die dierkratte, oor en oor:
“Sou daar tog erens iemand wees?”
En daardie ewige reuk van drank:
nie een sou huil as hy bedank,
maar waar hy in die sirkustent
aapagtig teen die firmament,
hoog teen die takelwerk, kon klouter,
die dood uittart, en klein kabouter,
sy duiwelstreke uithaal onder
dat almal skater vir die wonder,
is hy, hoeseer verag, verlate,
nog deur die baas beskou as bate.
Toe het ‘n brief gekom eendag . . .
Hy’t oor die bed gebuk, verblind,
terwyl ‘n boggelvroutjie, sag,
sterwend fluister:”Dankie my kind . . .”
S J Pretorius
Die Oerknal van die liefde 