Daar loop die maan, die wandelaar wat mantel swaai, die fiedelaar wat deuntjies draai tussen sterre en planete. Hy ken woorde en woordinne, hy ken die taal van elke watwou wiggelaar wat witoog na die hemel staar en uitroep sonder sinne: Daar loop die maan! Skryf neer jou woorde, rymelaar, wat wydoog na die heelal staar, swaai jou mantel na die sterre en kyk, kyk daar tussen gode, daar loop die maan. © Izak du Plessis
Die mooi foto van die hek by die ingang na C Louis Leipoldt se graf, het vir maande lank in ‘n lêer op my rekenaar se hardeskyf gelê en wag vir ‘n gediggie om daarby te pas.
Toe, onverwags, duik die gediggie op in ‘n ou vergeelde digbundeltjie, ”Uit ons digkuns”, saamgestel deur T J Buning. Die eerste druk was in 1935.
Die foto het ek eendag op FB gesien en onmiddellik daarvan gehou. So baie daarvan gehou dat ek dit afgelaai en gebêre het sonder om die eienaar van die foto se naam daarby te plaas. Of dalk was daar nie ‘n naam by nie?
Miskien sal die eienaar van die foto eendag die foto raaksien en dit as syne eien.
By Leipoldt se graf
Leipoldt, jou blomme
Bloei in die pas
Waar jy die liefste
Oktobermaand was.
Eensame lewe,
Eensame dood.
Rustelose, rus
In jou wêreld se skoot.
I D Du Plessis
Ek “leen” hierdie pos by ‘n vriendin.
“‘n Vrou in haar goue jare, wat elke dag onverskrokke tegemoet gaan; wat graag vir jonger mense wil wys hoeveel pret mens kan hê as jy grys en wys is en wat daarvan droom om Senior Burgers, in Senior Tieners te verander. ”
Sy het soos ‘n verfrissende briesie oor die internet na my toe aangewaai gekom. Gaan kuier gerus hier by haar op haar blog . . . .
Ek leen die skildery van die maan en ek leen die woorde van die ou, halfvergete Afrikaans FAK liedjie “Liewe Maan”.
Ek leen dit omdat dit vir my mooi is.
Ek leen dit omdat Afrikaans vir my mooi is.
Ek leen dit omdat ek vanaand so voel . . .soos die woorde van hierdie liedjie . ..
Die skildery is gedoen deur Susan Kemp
Volmaan
Liewe maan, jy seil so langsaam deur die awendwolke heen.
Jy’s so kalm en ook so rustig; kon ek daardie rus maar leen.
Treurig staar ek in die verte na jou stille eensaam baan.
O, hoe wreed is tog die noodlot–nooit sal ek na jou kan gaan.
Liewe maan, ek wil my smarte aan jou luist’rend oor vertel,
wie dit is wat steeds my harte met ‘n teer herinn’ring kwel.
My geheim is by jou veilig; sien dus maar my trane aan.
My verlange is my heilig, maar ek weet jy sal verstaan.
Die Oerknal van die liefde 